Hiç Kimseye Söyleyemem Şiiri - Celal Bahar

Ne zaman adını ansam,
Bir yıldız düşer gökyüzümden,
Ne zaman gittiğini hatırlasam,
Bir çiçek daha solar gönül bahçemden.
O anda güneşim benden saklanır.
Bir fırtına çıkar ve her yer aynı anda kararır.
İçime bir hüzün çöker,
Yüreğim içten içe gözyaşı döker...
Sorarlar ama bir şey diyemem,
Neden bu hale geldiğimi,
Hiç kimseye söyleyemem...

Ne zaman ortalıktan el ayak çekilse,
Kendimle baş başa kalırım, korkarım...
O anda üzerime bir karabasan çöker,
Kalbim sıkışır, ıstırabım başlar,
Yağmurlarım sel olur, ırmaklarım taşar,
Tüm bentlerim yıkılır,
Yalnızlığım felaketim olur.
Kendi kederimde boğulurum,
Bir el tutup beni kurtarsın isterim,
Ama uzanan ellerin hiç birini tutamam,
Nedendir bilmem ama
Sadece senin kurtarmanı beklerim...

Ne zaman gittiğini hatırlasam,
Aklım benden gider,
Ürpererek bir tenhaya saklanırım.
Dizlerimin üzerine çömelerek saçlarımı yolarım.
Seninle iken ölümden korkmayan ben,
Sensizlikte yaşamaktan korkarım...
Sen varken acılara meydan okurken,
Sensizlikte şifa bulmaktan bile korkarım.
Şimdi kapım açılsa ve bir gölge belirse,
Usulca bana doğru gelse,
Alsa bendeki canı, tutup sana getirse,
Yokluğundaki beni bir bitirse…
Ah sevgili ah, inan yürek dayanmazdı,
Sensizlikteki şu halimi görse.
Sensizlikteki beni bir bilse…