HİÇ İŞTE...
Pencerenin önünde, esen yele verip saçlarını sessizce konuşuyordu iki aşık ya da konuşmaya çalışıyorlardı. İkisinin de gözlerinden hüzün damlıyordu. Bu görüşmeleri öncekilere benzemiyordu. Kadın, saatlerce o masada onun yoldan gelmesini beklemişti, elindeki kitabı okur gibi yapıp aklındakilerle boğuşurken. İşte şimdi gelmişti ve söz tükenmişti sanki. İstanbul yolunu gözleyip de beklediği karşısındaki değil gibi bir sessizlik vardı aralarında. Adamda bilinmez bir burukluk vardı. Kadın, biliyordu... Adamın sevgisinde bir sarsılma olduğunu hissetmişti...Yürekler sanki artık sevda ile çarpmıyordu. adam, kadını gözlerine başka bakıyordu. başka... Yapacak hiçbir şey yoktu. Sırça köşk çatlamıştı. Kadın diyemedi yüreğindekileri, adam soramadı. Kalktılar. Sonra… Sonrası: hiç!
Ağustos, 2008
SERAP HOCA
Kayıt Tarihi : 26.7.2009 11:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
