Hiç Günü : parça tesirli nevrotik reverans

- Sabiha Toprak'a -


Dünyadaki en güzel üç kadın:
Annem, gölgesi ve aynadaki yansıması *


Çocuk ağıtlanıyormuş meğer
eğer biat etmiyorsa oyuncakların!

Günler korkutuyor,
yokluğun takvim nezaketi.
Donmuş anne kokusu
ağlatıyor şimdi beni!

Hiç olmakla başlayan günün ardından
unutulmadın, hatırlanacaksın da.
Lades gibi aklımdasın
deri kemik kalışımla!


Anneler gününün adını ben koymadım.
Yokluğunun adı her gün şimdi.

Seviyorum seni!
Kolay değil oyuncaklarımı kırma arzusu
senden gizli okuldan kaçma duygusu
söyleyemem iflah olmaz tinsel hastalığımı.
Seni özlemekten
ağır işkence görmüş
yoğrulan hamur kıvamı olduğumu.
Gündüzümü alıp
bana yalnızca geceyi bıraktığını
sadece eşyalarını sevebildiğimi...

Bağrımda sobelenmiş koca bir yas şimdi
artık çocukluğum yok kendime,
yaşım artmıyor
sırf bu yüzden yanağımdan akan
bulutsuz yağmurlarım var!

Yüzümün her meridyeninde
Sen yangınların isi.
Suskunluğun bozulsun
su içiyorum bak terli terli...
Dört mevsim geçiyor boşluğun
affetsin beni acılarım,
gelsen ölebilirim!

Çocukluğum
artık kavuşma muamması.
Susuyorum
en manidar sesimle, altyazısız!
Kapanmasın balçığa bulanan perde
öksüz tiratlar dağlanmış çocuk tenimde.
Tırnaklarımın arasına
kremasız şiirler birikti
düşlerim kırıldı en süt kokan yerinden
ve
bir köy iken sıradan günlerde
başkent oluyor
öksüzlüğüm anneler gününde!

Parkta gezdirilen bir çocuk gibiyim;
her salıncakta
sallanan tuzlu bir yutkunma!
Şımarıkça unuttu çiçek kurusu,
şimdi kelebek ölüsü.
Bırakıldım çizgi film soykırımında
dağıldım her ders çalışmanın ortasında
esip durdu ölümün nefesi,
tandır kıvamında!

Kalanı gidenin yansımasına bırakarak
çocuk ömrüm sürgündür artık
annemin sır olduğu yollarda.
Gidenin hep yokluğu kokacak
kıvırcık saçlarımda.
Ben burada tüm günlerin
toplamı halindeyim Sana!


Taklididir tüm günler
bendeki eylül gününün...
Fark edilsin,
hayatta kimse kalmayacak;
her ağacın yaprağının düşmesinden sonra
meyveleri de düşecek,
ölüm tadında!