Hiç Düşündün Mü? Şiiri - Zennehar Yılmaz

Güne ferman dizlerime derman aramaktayım. Hastane kapılarında deva aramaktadır yüreğim. Uzun koridorlar aşılmakla son bulmuyor. Sönük alevleri yüreğimin dumanını koklayarak Nefes alıyorum. Bekleyişim hep aynı her bekleyen aynı duygularla Yarınları hayal ediyorum Düne göz yumuyorum siliyorum Hayal defterimin mavi çizgili satırlarından. Yarının hesabını dünden soracaklar korkusuna rağmen, Silip karalıyorum Dönüşü olmayan yollardayım bir günü gülüşle karşılıyorum Beş günü göz yaşlarıyla İçim mi alev almış yüreğimi yangınlarda sadece Sokak çocuklarının tozlu ekmeğinin tadına muhtaç Evlatlarını şehit vermiş anaların ağıtlar nı duydukça Soruyorum kendime sen ne yapıyorsun Mümkün mü sormamak Amaçsız yaşantıya ya kolu kanadı olmayan kuşlar var ya Konmak isteyip uçamadığı dallara hasretine ne demeli Ya isimsiz mezar taşına rastladın mı Duaya muhtaç. Ne evlat ayak izine rastlanır ne anne baba sesi duası Arşı alaya ulaşırdı her gözünü kapadığında benim gibi hayal etsen düşlesen Bu haykırışlar umudu yıkıklara, Kendini yoksul sananlara, Hem aç hem muhtaç sanılan yürekli kullara. Durun ve kapayın gözlerinizi düşleyin sokakta kar yağışına öfke duyanları Güneş sıcağında baygınlaşanları karnı aç dili dönmez dilenemez kulları Kurumaz göz yaşları nice şehit anaları bir düşle dağlarda şerefsiz kovalayan evlatları Ne ekmeği doyurur ne sevgili kucak bulur. Sen hiç düşündün mü? Ben kendi sınavımı vermekteyim halime şükredip bunları düşlemekteyim gözüm yaşlı Boğazım düğümlü sesim çıkmıyor ama kalemim içimi kalemle akıtıp karalıyor…..