Harlı Sevda Şiiri - Zennehar Yılmaz

İçimi acıtıp yakan neydi bilemedin Gözlerimi dağlayan ağlatanı da Sanki yaşayan değil ölüydüm Severken kahroluyordum göremedin Korkulanı yaşadım düşlediklerim de Yaşadıklarımın yansımasındaki aynaydı Kıpırdanışlar can çekişlerimdi söyleyemedim Uzanıp yıldızlara elimi değdiremedim Şimdi kavruluşumun tozlarını savuruyorum Rüzgârım içli, içli damlalar arasında Seslenişini duymayı denemek yerine Kulak tıkamayı tercih edenlerden oldun Bedenimi yakan çoğaldıkça çoğalan haykırışlar Öyle yakarışlar var ki gökten yıldızları yağdırır Ufuktan doğan güneşi geri döndürüp soğutan Bedenim toprak değil toprak bedenimdir serilemedin Denizlerden fırtınaları çalıp sakladım İçim yakan harlı sevdalara buladım Güneşin doğuşunu sana bıraktım batışı benim Durgunluğunu sana bıraktım nehirlerin fırtınası benim Kuytular sapaklar köşeler bıraktın ömrüme Kimsesiz aşılmayası dönülemeyenler yaşattın Ne savaşa kılıç oldun ne barışa ışık Ambargo uyguladın harlı sevdama yandı veda oldu savurdun