Hiç Bu Kadar Beklememiştim

hiç bu kadar beklememiştim,
telefonun diğer ucundaki bu üç harfi;
“alo” diyebilmeni...
oysa o telefonun diğer ucunda yoktun biliyorum
ve bildiğim bir şey daha vardı
niçin beklediğimi bilmediğimi

bu bayram da sensiz geçiyordu
bir umut vardı içimde sensiz umutlanıyordu
senin umrunda değildi umudun da yoktu

hafifçe yağmur çiseliyordu
daha düşmemişti saçlarıma kar taneleri
düşen sendin aslında...

tükenmiş bir hayatın pozitif yönlerini keşfeden
yüreğimde küllenen mecnun aşklarımı yeniden dirilten
yakan sendin aslında
varlığımın unutulmaya yüz tutmuş çırpınışlarını
müjdeleyen sendin aslında

hiç bu kadar beklememiştim
seni üzdüğümü anladığımda “affettim” diyebilmeni
ve bir masum tebessümün
peşisıra sürüklediği zoraki gülücükleri
güldüren sendin aslında...

ruhun bir alacakaranlığı süzüyordu
her demi ateşler içerisinde umarsız
özlemlerim yanıyordu, yandıkça bitiyordu
ve yüzünün yarısı bana bakıyordu
gözlerimdeki hüzün adeta okunuyordu
oysa mutsuzluğu tarif etmek ne zordu
sormuştun ya işte mutsuzluk buydu
en çok yaz yağmurlarını seviyorum
çünkü her damlasında hüznü yaşıyorum
hüzün sendin aslında

hiç bu kadar beklememiştim
yanıbaşımda olduğunu bile bile
bir kez olsun o güzel yüzünü bana çevirmeni
bilememişim zamanın bu kadar değerli
ve saniyelerin bu denli hantal olduğunu
zaman sendin aslında

savurmuş akşam akşam rüzgar saçlarımızı
üfürmüş sıcak iklimlerini kalplerimize
ve rüzgar dolamış saçlarımızı birbirine
rüzgar sendin aslında

hiç bu kadar beklememiştim
seni beklediğim kadar otobüs duraklarında
ayaz, dondurucu ve kimi kimsesiz sirkeci garında

ne rüzgar vurabildi yüzüme, ne sessizlik, ne sensizlik
vuran sendin aslında, sen...