Hiç Bir İntizara Çıplak Ayak Yürümemişken

Söküldükçe sökülür
Yüreğime diktiğim onca sevgi
Paramparça olsalarda
Geceden keder çeken ağlarımı yamarım
Bazen bir yıldız takılır çırılçıplak
Maviden yorgun ışıklarda
İncitmeden tel tel açarım
Hınca hınç doldudur umut
Bir türkü korkup saklanır
Heyecandan titreyen dudaklarıma

Gecenin sesine karışır aşk
Dolaşır kanımda bir usulsüzlük
Bilirim bu öylesine bir sevmek değil
Zühre gibi parlak
Zühre gibi uzaklardan uzak

İlk yalnızlıkla umudun kesiştiği kavşakta
Bulutlar boşaltıyordu
Kusuyordu sanki içinde ne varsa
Yılan gibi kıvrılan yıldırımlar
Gösteriyordu gri horizontta
Bizi ayıran tek farkı
Baş aşağı çivilenmiş kargalarla

Utanca yatkın bir öfke
Bileylenmiş bir hançer gibi saklıydı
Ve saklıydı günah/sızım
Avucumda el değmemiş
Tüm masumiyetler çığlık çığlığa

Bir kahramandın sen
Apoletleri haksız yere sökülmüş
Her gün yarım yamalak düşlerimden
İnerken yeryüzüne
Buzdan kaygan merdivenlerden düşmüş.

Müebbet hasret yorgundur
Baykuşlar gibi kovulmuştur günlerden
Ne zaman atsam ağlarımı
Martılar bir kez olsun yoklamazlar
Yoklamazlar bu yüzden

Ve bilir misin sevdiceğim
Hiç bir intizara
çıplak ayak bir kez olsun yürümemişken

Ümit Seyhan