Huzur-u Aşk Şiiri - Fulya Aras Koca

HUZUR-U AŞK

Ah Aşk,
bu kaçıncı gidişindir benden?

Hani umudu sırtlasan da heybende,
bilmez gibisin,
adın “AŞK” diye gergef edilir çivit mavisi gönülhanemde.

“Hayatta her şey, bir birinin zıttıyla eşitlenir” dense de…

Yalanmış işte!

Aşk acı ile eşitlenmiyor.

Eksilmiyor,
hüznün geceye süzülüşüyle,
senle gamzelenen gülüşler.
Bitmiyor,
ömrümden gidişinle,
bize dair niyetlendiğim düşler.

Ah Aşk!
Şimdi,
sevdaya dair sözcükler salsam geceye,
-hani umut bu ya; sırf sen duyacaksın diye-
bir telaş, bir heyecan içinde,
kanat takmazlar mı birbirleri peşine,
aşkımızın en kırmızı renginde?

Ya da iyi geceler dileklerimi sunsam,
yedi katlı ummandan arp sesleri eşliğinde
melekler uçuşup gelmez mi,
gönlümden düşen bin bir busenin huzurunu örtmek için üzerine?

Nihayetinde,
karalayıp karalayıp sildiğim tüm dizelerden,
tek ismin kalırken,
kutsi emanet niyetine,
beni sensizlikle cezalandırdığın şu anda bile,
ahvalime kabulüm,
gam keder düşürmem
gönlüme.

Aşk,
sen
neylersen eyle,
gecenin bu en köz zifirinde beni bırakmış olsan da zebanilerin ellerine,
zinhar geçmem
aşka riya düşüren geçide.

Sende kalırım.
Sende.

Tüm evren bu gerçeğin şiiriyle döngüde.

Bilmez misin Aşk?
Rabbim bahşetti,
ben şükrettim.
kalbim
ilk günden beri,
emir buyurduğu üzere sende.

Şimdi,
bu aşkın huzuruyla sen dönmesen de yüzünü sevdiğine,
Allahıma emanetsin,
nihayete kavuşacağımız mahşer günü yüzü suyu hürmetine.

Kapattım gözlerimi aşk,
huzurla,
umutla,
sevgiyle.

İlla ki geleceğim
seni görmeye,
rüyalarının en müphem yerinde.

Fulya Aras Koca