Hezimet Şiiri - Vildan Altunbaş

HEZİMET

Etraf nasılda şen şakrak
Benim içimde kılınan cenazeye bak,
Bir çırpınışla yükseklere erişile bilinirmiydi,
Çırpına,çırpına indiğimiz cehennem dipleriydi.

Günlerdir benimle olan heves,
Şimdi nerdeydi,onu bulana pes! ,
Ağır basın, imkansızlık hislerim,
Bu vakit çok yoğun üzerimde, eziliyorum ayak diplerinde.

İşte buydu bana yakışan,
Ölümü varmıdır benim gibi, omuzlarda taşıyan,
Bende şairdim güya,
Bir başkasının hezimetine uğrayınca.

Kimse beni görmedi,o an bir böcektim,sinektim,
Etrafa zararsızdı zehrim,
Çöküşüm bir müzikle sahnedeydi,
Piyes izler gibi kendimi izledim.

Bu hayal kırıklılığı üzerine,
Ağlanmaz mı be şairim,
Ağla yenik yüreğine,
Ne gözyaşı tükenir, ne de umut biter, bu şairlik ikliminde.

Önümde bir film vardı,
Ayağa kalktım,bir sahnesine girmek istedim,
Sadece gölgem yansıdı, sahnenin üzerine,
Film aktı! ,gölgem yansımakla kaldı.

Boyumun ölçüsünü nihayet aldım
Bir metreyi geçemedim doksan dokuz santimlerde kaldım,
Salon alkışlarla boğuldu! ,ben koltuğa yıkıldım,
Belli ki bir katliam vardı! Ama sadece beni ceset saydı.

“o gün neyse ki hezimete uğramadım, ama galibiyeti de tadamadım.”

07.03.2003
yazan:Vildan Demirci Altunbaş