Hezeyan Düşüşleri Şiiri - Ayşe Uçar

gecenin kırılgan yüzünde ay yansımaları
rüzgârın teninde ürperti
çatık çehreli vakitlerin didebânı gölgeler
çekilin başımdan!
kederlerim depreşir

bürümcük elbiseli gece
yıldız ağacının, dalları kurumuş
karanlık basmış dört bir yanı
usumda ürkütücü hezeyanlar
umudun takası delik
derinlerden gelir ölümün nefesi

oysa önceleri severdim yalnızlığı
korkutamazdı dört duvarlar
(ben) beni çok severdim
hayallerim sonsuzluğun ipini çekerken
düşlerim gerdan kırardı uykularımda

şimdilerde yaşamak katmerli çile
fragmanlarda hep kıyamet senaryosu
gözlerde yıkık kentlerin sessizliği
çocuk çığlığı, siren sesi
aklın almadığı uçurumlarda ölü kelebekler
artık kayıp düşler cenneti dünya

ah güvela gözlerim!
bilirim dokunur sana, matemin rengi
kanar içindeki güller
solar içindeki şakayıklar
yüreğinin dehlizlerine akar
deruni hüzünler…
…..

ey çatlak sesli hükümranlar!
geleceğimizi, hırslarına bindirenler
yalancı umut tacirleri!
gülecen düşlerimizin kıyılarında
güneşi ağlatanlar...
insanlığın kemiklerinden kurduğunuz
kalelerinizde vicdanen rahat mısınız?

unutmayın!
siz suçlusunuz!
siz sorumlusunuz!
avuçlarımızda açan kan çiçeklerinden
boşlukta savrulan, çürümüş bedenlerimizden...

(13 / 03 /2011)