Heyyy Değirmenci! Şiiri - Dinçer Dayı

HEY DEĞİRMENCİ!
Değirmenci al şu sırtımdaki dolu çuvalı.
Öğüt içindeki arpa buğdayı.
Bu sene mahsulü hep una ayırdık.
Getirdiğim şu kapı önündeki çuval tahılı. Senin al, kar payın.
Rüzgar kesilmeden başla Değirmenci...
Hadi!
Akıt ırmakları.
Dönsün çarklar.
Taşlardan dökülen unları doldur çuvallara..
Hadı,
Dolan çuvalları sırtıma kaldır vur!
Çabuk, sular kesilmeden. Gel Değirmenci...
Döndür şu değirmen taşını.
Hadi, rızkımı öğüt.
Çuvaldan dökülen daneleri öğüt.
Ne biz aç kalalım.
Nede sen boş kal.
Herşeyi öğüt!...
Ortada hiç bir şey kalmasın.
Dertlerimi öğüt...
Acımı öğüt..
Öğüt her şeyi öğüt.
Orta da gereksiz hiç birşey kalmasın.
Ne kafamda.
Nede aklımda...
Hırsımı öğüt,
Bencilliği mi öğüt.
Taşlar aşınmadan gel Değirmenci.
Durma!
Öğüt...
Kurtar beni...
Kurtar bizi..
Kurtar hepimizi...
Ne diyor bu Değirmenci?...
Bu nasıl çark yahu!...
Buğday bizim.
Ama,
Ezilen biziz.
Un bizim.
Yine aç kalan hepimiz.
Kim?
Soruyorum, kim bu doymak bilmeyen gereksizler?
Kim bu
Haysiyetsizler?
Alın teri döken biz.
Gece gündüz uykusuz kalan biz.
Yarı aç, yarı tok yatip.
Aç kalkan biz.
Bizi bedavaya çalıştıran.
Kanımızı emen.
Emeğimizi çalan.
Bizi sömüren...
Soruyorum kim bu hayallerimizi bozan.
Geleceğimizi alan.
Ekmeğimizi çalan şerefsizler?
Kim bu kanı bozuklar?
Dinçer Dayı