Heykeller Şiiri - Mustafa Semerci

şöyle bir bakış attı
bakışları parlaktı

ğümüş gözlerinde donmuş
yanakları altından saftı
ve dudaklar mermerden
kaşları insaftı
ışıktan yontulmuş
teni sudan berraktı
soğuk bir yüzün üstüne
donuk bir tebessüm astı
taştandı ipekler
ğöğüslerinden sarktı

katılaşmış yürekler
taştan daha katı
kıvrık seri adımlarla
alkışlarla
bir heykel
hayali aktı

taş yontulmuş
suratına oturtulmuş, gibi bir şey değil
bildiğin etten ve kemikten
ama soğuktu gerçekten
saçları saç gibi
yalnız beli incecikten
gerçekten; bir heykel zerafeti
nasıl yontarsa heykeltraşın eli
öyle yontulmuştu sanki
bedeni
geçmiş gibi süzgeçten
işte bizi bizden
hoşlandığımız görmekten
heykel traşın elinden çıkmış gibi bir beden
etten ve kemikten
bakın
hoyrat duygular fırlatın
ve hayal aleminde
kaideler üzerinde heykeller
donmuş zamanlar
donmuş rüzgarlar
donmuş adamlar çevresinde
taştan heykeller müzesinde
şimdi soğuk bir iklim
kış tabiatında bir bahar
sütun gibi vücutlar
taş gibi soğuklar

diye giden ve sevdiğimizi tarif eden
maddesel başlıklar
yok gibi sanki manada ışıklar
ya beni çeken gözlerdeki nem
bakışlarındaki göremediğim
ama ta ruhuma değen
elleri nasıl tarif etmeli
yüreğime çarpan ışık cümleleri

sen dese sevdim dese
gözlerimi kapadıgımda bile
gözlerime değse
isterim dese özledim dese
ya hasretse
sen dese sen
taş yüreğinden
heykeller
gerçekten
etten ve kemiktenmiydiler