Heykel Şiiri - Metehan Şimşek

gecenin
baktıkça bayatlayan gölgelerinden
çamuruma karışan korku
söküp alıp yıpratıp
dolup taşmakla durulan kalbimin
nâzende güller yetişen bahçelerinde
her anına
semasından yakamozlar koparan hülyalarımı
kara kuru bir beyaz heykel diye dikiverdi
kalıbı ben kadar ancak içi dahi dışımdan
içimin ufuklarını bu kalıba sığdıran
cürret ile sönük ve asri
tüm gülleri solmuş
kokuları solunmuş
toprağı nihayet zanlarının hararetiyle donmuş
Bir çift düğüme rağmen
urganı kefil olmuş, neyi varsa fuzuli.

bu bahçe çiçek açmaz, ötmez dalında kuşlar
ne göreni dokunanı güzel
ne de rih, ne de naif
dışı ateş, içi ölüm bir kafes
ne kalır geriye yaşamaktan tek bir an
ne de son bulur nefes...