Felah Şiiri - Metehan Şimşek

olsaydı cesaretim mavi bulutlara eş
olsaydı sabahların necip hırsına vefa
ne yorulurdu alın, ne de batardı güneş
...
belki Rum diyarından bir güzel yüzlü Arap
kollasa efkârımı, üzengi olsa bana
ayırsa saffetiyle hasretinden bir hisse
zahitten sevgiliye hasredilen bir hisse
veyahut haykırarak arz etse, naçizane
dallarında zan akan bu fitneciyi arşa
bu arza yarılsa da tanrının mavi şalı
yeryüzünün göl gözü bir daha kapanmasa
keten gibi açılsa
göğün yedi katına
esma
...
silse ayrıntıları tüm doku ve renkleri
devranın mayhoş hızı buğlasa gözlerimi
kalbime işte o an doğsa saplantıların
yoldan çıkmışlıkların, gaflete dalışların
aczetinden yakarıp hırstan kararışların
toplanan hasatları göğün bağbozumunda
derilip tartılınca
kaybedince ritmini şeytanın çıngırağı
ve de yâd edilince güneşe dönen yüzler
dönünce yüzünü son halife ziyasına
solan ve de geride bırakılan gölgeler
dondu taş kesildi de itildi cehenneme
...
azad edildi sema
sündü asrın gölgesi ve ışıdı üstüme
o gölgeyle büründüm
cennete