Heyhat Ki Heyhat Şiiri - Şeref Kaya

Canım Kızım,
Sana bu şiirimi yazıyorum. Umarım senin için bir şey ifade eder.

Heyhat ki Heyhat!

Nice Çınarlar vardır dünyanın dört bir yanında,
Hepsinin gökyüzünü kucaklayan binlerce kolları,
Her yeri kaplayan ve derinliklere uzana binlerce kökleri vardır.

Çınar deyip geçmeyelim, o da bir canlıdır,
Bütün canlılar gibi onun da,
Havaya, suya, toprağa ve güneşe ihtiyacı vardır.

Ama bunlardan daha da önemlisi,
Onu seven, koruyan ve hep üzerine titreyen,
İnsanlara ihtiyacı vardır.

O insanlar ki çınarı sever ve korur,
O zaman yükselir, yücelir, kök salar.
Yoksa yoksa, kurur gider......

Çınar da bir canlıdır İnsan gibi,
O da sevgiye susamış ve sevgisiz yapamaz.
Düşünün binlerce Çınarları yanmış, yıkılmış, yok olmuş,
Bunları yapanların biraz sevgisi olsaydı,
Sizce yaparlar mıydı....? Acaba....?
Tabii ki HAYIR.

Çınar, bazen bir tohum olarak düşer toprağa,
Bazan da bir fidan olarak dikilir,
Ve büyür gider gökyüzüne, onu kucaklamak için.

İnsan severse onu, Korur, besler, büyütür.
Ve gün gelir bu fidandan genç Çınarlar oluşur.
Bir bakmışsın ki genç çınarlar; canlıları koruyan, onların yaşamasını sağlayan ve hayat veren
Küçük bir ağaçlık, koruluk ve de orman olmuş.

Bir gün bu ormana kiminin elinde balta,
Kiminin elinde hızar,
Kiminin elinde de makine denen canavar olan,
Sevgisiz insanlar gelir,
Ve başlarlar ulu Çınarları yok etmeye,

Öncelikle yaşlılardan başlarlar
Sonra sıra gelir gençlere....
İnan hiç üzülmezler, koça Çınarlar devrildikçe,
Hatta mutlu olurlar onları devirdikçe.

Çınarlarla beraber yaşayan diğerleri de bir bir yok olurlar,
Eriyen küçük buzulların, büyük buz kütlesini eritip gitmesi gibi.
Devrildikçe Çınarlar oturur ağlaşırlar,
ama bir şey yapamazlar....
Çünkü sevgi yoktur bu ormanı devirenlerde.
Anlamazlar mutluluğun ve sevginin ne olduğunu.

Ve bir gün gök yüzünü kucaklayan o ulu Çınarlar yok olur gider,
Her yer çöl olmuş, hiç bir şey yetişmez,
Ne bir canlı, ne de bir hayat kalmıştır artık.
Sonunda Çınarlar gitmiş, hikayesi kalmıştır.