Heygidi Günler Hey Şiiri - Emine Çepni

Küçük beşiğindi beni çileden çıkartan.
Hani iki kısımdan oluşuyordu,
Hani demir parmaklıkları vardı..
Üst kısımda sallanarak uyunurdu,
Altta atman içinse,büyümen gerekiyordu..
Ve sahibi sendin,her iki kısmın.
Sallanmakta yoktu gözüm elbet,kocaman kızdım.
Ben demir parmaklıkların içine gömülü olan yatağın sahibi
olmak istiyordum sadece.
Ve bunu garip hareketlerle hissettirebiliyordum herkese.
Ne günlerdi heeey babam! ..
Harika insan,
Yani baban,
Yani babamız imdadıma yetişti...
Senin sallanarak uyuduğun bir akşamdı,hiç unutmuyorum..
Beşik sonderece düzenli.
Beyaz örtülerle ince el nakışlarının işlendiği
ahenkli bir hava vardı adeta...
Sanki demirin soğukluğunu gizlemek istercesine..
Baktım bir el, iki koltuk altımdan beni kavrayıp,
Hep o yatmayı hayal ettiğim yatağın orta yerine birakıverdi.
Oanda iki elimle gözlerimi kapadım,
Hafif gülümsiyerek, mutluluğumu içime sindirdim
Yani seninle paylaşabildim kıskandığım o şeyi..
Kaderin o günlerden çizilimiydi ne!
Demir parmaklı yataktan,demir parmaklıklı yaşama uçuverdin.
Ogün paylaşmaktı bütün arzum,
Bu günse onu söylemek çok zor..
Seni bu kez,demirlerin olmadığı küçük yaşam evime almak
istiyorum..
Seni yeniden orada yaşamak istiyorum.
Sana sevgimle sahip olmak istiyorum,
Ama bi farkla;
Asla kıskanmadan....

şair; Emine Çepni.