Heyelan Şiiri - Abdulkadir Bostan

şehrimin ceplerinde leblebi tozuna bandırılmış çocukluk anıları
uçuşuyor konu komşu
duvarları açan kapılar
uluorta bir soğukluk
uluorta bir yanlış anlaşılma telaşı
-ne bulduysak geçip gidiyor
sonra insanlarım
sonra sokağımın aceleci adımları
gereksiz tabela isimleri; “insan zavallı bir tüccardır” diye bağırıyor
aklı aşk ile karışık bir genç, elinde burjuva çiçekleri
elleri ceplerinde ters yüzlü iyi besili adamlar
ve makyajlarından kendi tanrısını yaratan kadınlar
ve soru işaretlerinden mahrum; yasal yasaklar
alışıla gelmiş binlerce pencere / içe doğru kapanan
bilinmez bir döngü; ömür denen takvim / kırk küsur yılı devrik
pervazımızda hep aynı sardunya
yan komşunun menekşesine sevdalı…
sonra o büyük göç / kirpiklerimizden başlayan
çöl karmaşası iç çekişler
bir mahzende kavuşma
diğerinde veda sesleri
bir gemi ayrılığı ile örtünüyor limanlar
yaratılandan yaratana kaçış sanki
akıl ile kalp arasındaki o büyük heyelan…