Bir Efsanenin Çocukları

ve radyocular simit kokusunu anlatırdı
boğazın dallarına konmuş martı jonathan’a
biz ise, Arif ağanın kahvesinde aynı tadı yudumlarken
aynı çıkarsız yüzleri taşıyan
aynı çöplükte büyümüş adamlarla
mahalle kokarken / üstümüz
hep aşka dair bir beladayken / başımız
şehrin o kalın duvarlarına
birileri “okumak suçtur” diye yazmışsa
Hele birde
beş parasızken cebindeki caddeler
kitap almak
silah yapmaktan çok daha adamca olduğunu
bir toka gibi iliştirmiştik fikrimizin saçlarına

az önce çay kaşığının
şekeri çaya karıştırırken oluşturduğu anafor sonu gibi
tek şekerli demli katranın
cam bir bardakta bıraktığı ize benzerdi anılar
çünkü, üç aşağı beş yukarı
hep aynı hayatın frekansını çevirip duruyordu
-yıllar ve çocuklar..

ve radyocular
“batan balığın nasıl yan gittiğini” anlatıyor şimdi
bazen de “bir delinin kuyuya attığı taşı
çıkarmaya çalışan akıllıları”
oysa, rüzgara ve hıza hükmetmek
söze değil de, manaya iman etmek
yani, martı jonathan olmak
içinde koca bir yolculuğun ilk adımları gibiydi
neyse
-sanırım o zamanlar bir efsaneydi hayat

hepsi
-bu…