Heybemde.. Şiiri - Deniz Sarıkaya

Yatırıp günü gözbebeklerine,
Heybemde düne ait ne varsa,
çıkarım yola!
Bilmediğim yurtsuz topraklarda,
Adınla başlar mülteci yalnızlığım.
Ne kalabilirim ne gidebilirim.
Ne adım var ne bir hüviyetim.
İçimde nerden estiği bilinmez bir meltem,
Kokunu getirir ta uzaklardan.
Saçlarımı okşayıp,
Kederli yüzümde bir oyuk açar.
Gider orda yuva kurar düşlerim.
Sımsıcak bir sefkatle dalarım düşe.
Salıncağımdaki el,
sıcak koynundaki taze süt olur
Gözlerin.
Ordan emzirirsin beni.
Ah bir bilsen!
kimsesiz yanımla öksüzlüğüm
Ne bayramlıklar kuşanırda,
Yastık altında,
özlemle sabahı kuşanan,
Taze, masum bir çocukluk,
dile gelir seninle!
Söze dönüşür,
kucaklar beni en yalnız yanımdan.
Kurumuş dal çiçeğe dönerde,
Bülbül intizar etmez güle.
Şimdi varoluşun,
ve yokoluşun tam orta yerinde,
harman mevsimi var içimde!
Hala yoldayım
Heybemde umut ve düş
Yeni doğan günü adınla devşiriyor
Fırtına dinmiş,
yemişler çiçeğe durmuş yine
Seninle doğan,
seninle batan güneşe,
Bismillah ediyorum.
Hem heryerde hem yok yerdeyim.
Uzun bir yürüyüş bu biliyorum.
Yazgısı sevda olana ne gam ne keder.
Senin yüzü suyu hürmetine dönüyorsa alem
Bırak fitilinde ben yanayım Can!