Gecenin koynuna sinsice sokulurken soğuk. Üşüyen ellerini titrek bir mum alevinde,ısıtırken. Boynun bükülür,göz yaşların karışır. Beyazlarını allı morlu giymiş mezar taşlarının soğuk yüzünün hüküm sürdüğü toprağa. Bir yüzün yalnızlık, bir yüzün ölüm korkusu. Birden bir ışık görünür uzaklardan. Adem’den bu tarafa firari idi insan. 1000 yıllık yalnızlık uykusundan uyandı,cennetten kovulan insan. Puslu idi hava,kan uykusu idi artık uykular i Yitip gidenlerin ardından. Hayatta kalmaktı onurlu olan.
Abdil IşıkKayıt Tarihi : 23.11.2011 13:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)