İnsan nedir?
Yarasına tutulan mı, yarasıyla tutunan mı?
Nedir bu uykusuz gecelerin bitmek bilmezliği?
İnsan hep yarasına mı mahkum, yaraya mı bağımlı?
Kendine acıyıp son vermek midir yapılması gereken kalbin ızdırabına?
Zaman algısını yitirmiş ruhun sancısı,
Aldığı darbelerin izi,
Kalpteki koca sis bulutu,
Ve zihninde hala oynayan sahte pembe dizi.
Kaç kere öldürdü bilinmez bu kızı,
Geçiyorum yine her gün aynı sikik şarkının çaldığı o ışıltılı mekanın önünden,
Bu caddeyi seni düşünmeden geçtiğim tek bir gün yok ne garip.
Sanırdım ki saklıyor gözlerim bana bıraktığın hüznü,
Çarpıyor suratıma, bakıyor aynadan gözlerini dikip.
Okunmuyor artık sesimden verdiğin acının esamesi.
Tahribatı büyük aşkının, ama hala damağımda tadı, hafızama mıhlanmış neşesi.
Kadehimin dibindeki şarap gibi,
Yakıyor boğazımı kalbimin külleri.
Geçiyor gözlerimin önünden mazi,
Kısa metrajlı diyalogsuz bir film gibi.
Tanımıyorum tüm bunları yaşayan kadını,
Gözyaşlarım senin için akıyor bugün gizel meleğim,
Hiç düşmedin rahme ama, hep hayallerimi süsledin.
Doğmadın ve belki doğmayacaksın da,
Hayal kırıklığım deşiliyor sanki.
Bir kelimeye sığdırabilir mi insan umudunu?
Gözlere sürdüm acıyı önce,
Yanmasından hiç korkmadan.
Yıkıldı bir bir köprülerimiz,
Yıkılmayanları da ben yıktım kendime bile sormadan.
Kendime verdiğim sözleri de,
Uyandığımda fark ettim,
Saatin ne kadar geç olduğunu.
Ve yine uyandığında fark ettim ruhumun,
Ne denli çürümüş olduğunu.
En baştan olmamalıydı seninle,
Üstüne uzandığım papatyaları ezmiş kediler,
Ama severim kedileri kızmadım onlara.
Fotoğrafımı çektiğin ağaçtaki meyve tomurcuklarına kırağı düşmüş dün,
Bilirsin bu şehir soğuk, normal aslında.
Seni başkasıyla seyretmek kadar normal,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!