Bir yunan ezgisinde saklıyorum hala seni,
Bazen de senden intikam alabilmek uğruna öptüğüm adamın parfüm kokusunda.
Ara sıra dalıyorum uzaklara, hala önünden geçiyorum tanıştığımız yerin,
Sen olmasan da olmadığın her yerde yaşatabiliyorum seni.
Ki biliyordum da bunu yapabileceğimi,
Bundandı yokluğuna dayanamayacağımı düşünmeyişim.
İnsan ne kolay yabancı oluyor,
Bir zamanlar üzüldü diye canından can giden insana.
Ne kolay tutabiliyor ellerimiz başkalarının ellerini,
Ne kolay devam ediyoruz yaşamaya.
Mutlusundur diye düşünüyorum ama pek iyi görmedim seni,
Aşkın yakuttu evvelden,
Alev ateş yakardı tüm gövdemi.
Şimdi ne garip,
Dönüşmüş bir kadeh kırmızı şaraba.
İçtikçe içiyorum ama görmelisin,
Ne zaman biter bilmiyorum bu hasret,
Ne zaman keser vuslat nefesimi güler yüzüme?
Ne zaman son bulur bilmem bu debdebe,
Güler mi yeniden yüzüm yüzüne?
Duvarları ördün, çektin setleri,
Ne vardı yazık etmeseydin,
Ne bana ne kendine.
Ne vardı eskisi gibi gülseydin,
Yıkmasaydın boş yere.
Bilirsin ya seni gerçekten sevdim,
Karanlık gölgeyim gömülmüş geçmişe,
Sesim soluğum çıkmaz olmuş.
Güz bahar gibidir bana evvela,
Mağrur bakan gözler kinle bakar olmuş.
İnsan nasıl dönüşür böylesine,
Kalbim varlığını hissettirmiyor artık,
Deli gibi üzülmüyorum, gülmüyorum da üstelik.
Yıl olmuş yüreğimi yakıp geçeli acı,
Geriye bu aptal kalbin savaşı kalmış sadece.
Ben bıraktım konuşmayı, anlatmayı,
Bekleyen saf kalp utansın o silahı doğrultanı,
Nasıl bir hainsin ki sakladın kendini.
İnsan neden bir yıl bekler o kurşunu sıkmayı,
Gerçekten kendin gibi mi sandın beni?
Seni aşağılık ruhunda kara bir leke taşıyan hadsiz,
Sahi neydi bizi içi boş et parçaları olmaktan alıkoyan?
Başta ruhumuz sanırdım bunu.
Derin duygularla bakan bir çift göz sanırdım.
Nasıl da normalleştiriyoruz her şeyi?
Ben normalleştirmezdim. Belki de bundandı bir çift göze bu denli anlam yükleyişim.
Bundandı belki de tüm saf duygularımı, iyi niyetlerimi onları böcek gibi ezecek yaratıkların ayaklarına serişim.
Haketmek ne basit kelime yazarken,
İçinde tonlarca çabayı barındırır oysa.
Sahi insan neyi hak eder?
Sevgi, huzur, mutluluk, belki biraz zevk eğer toysa.
Yaşamak hak edilen bir şey midir zorunluluk mu?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!