Hesapsız Kullandığım Zamanın Acısı

Hesapsız Kullandığım Zamanın Acısı

Ben senin yokluğunu kar tanelerinin saflığında, ayazın göğsüne yaslanıp senin sıcaklığını hissederken gökten sevda türküleri gibi yere düşen kar taneleri, titreyen bir serçenin nefesinde can buluyordu. Yılların ardında kalan terk edilişlere lanet ediyordum, unutulmaya dair ne varsa hepsini hapsediyordum beynimin kıvrımlarına.

Yalnızlın boğuk sesindeki yitikliğe kapı açmanın son darbeleriydi. Kimsesizliğim boşlukta vuran saat gonkları gibi yankılanırken hatırlanmakla hayal edilmek arasındaki gelgitlerdeyim. Seninle yaşamak için doğduğumu düşünürken sensizliğin hasretinde boğuluyorum.

Atladığım her yüksek duvarın ardında yenibaharları ummanın sevincindeyim. Her aştığım duvar yeni duvarların engelinde. Duvar diplerine birikmiş umutlar küf kokusunun ağırlığında umutsuzluğa dönüşmüş, bekleyişler ise ertelenmiş, yarınlar gölgede kalmış. Bir ışık huzmesinin zerresinde ki umutların hedefine ulaşma gerçeğini bile yok ediyor

Duvar ardındaki umutları görmek yerine yaşamalıyım. Azgın sularda kurulmuş umut köprülerinin yıkılmadan tutunduğu özlem ve hasret ayaklarındaki gücü zorluyor ve duygusal sel baskınlarında ben biraz daha balçığa bulanıyorum.

Hesapsız kullandığım zamanın acısını yüreğimde taşıyordum. Vurgun yemiş bir yüreğin içinde taşıdığı hasret yangınında senin varlığın ve benim gölgem dans ediyor. Acıya dem vuran valsın namelerindeki yumuşaklığı yok edercesine. Özlemin sevmekten kalan artıklar olduğunu öğreniyordum bana sırtını dönüp, dönüşsüz yola girdiğinde.

Bir daha anmamaya yemin ettiğim anılarımı, çekmece mezarlığına gömüyorum, ürkek ve titrek ellerimin eşliğinde. Kozasından yeni çıkan böceğin şaşkınlığı ile etrafa bakınıyorum. Donuk bir günde, ışık duvarıma yansırken yirmi dört saatlik zaman diliminde bir saatini yaşamaya razı olan mağrur insanı oynuyorum. Günahtan önceki günahsızlığın aynasındaki siluetime bakarken ne kadar saf, duru ve savunmasız olduğumu görüyorum.

Gecenin en sahipsiz zamanlarında yokluğunun sebebini ararken, kendimi yalvarış ve hıçkırıkların içinde buluyorum. Acımasızca kendi kendimle çelişiyorum. Mahmur bakışların ardına sakladığım hüzünlerden düşerken dilsiz öfkemi tek elle yakalamaya çalışıyorum. İsyanlarla dolu konuşma balonlarının patlamasını istemiyorum. Acıyı derin çukurlara gömüp, umutları açığa çıkarıyorum. Ne kadarı umuda dönerse?

Alev rengi gözlerinde yanarken gözlerim, bakışlarındaki sıcaklık beni içine çekerdi. Tenlerin sıcaklığında kavrulurken yürekler, nefes birliktelikleri yaşanan anın bestesini yapardı.

Erken yaşta yitirdiğim ruhumun, yaşanmamış bir düşün kanı akıyordu. Ten cana hapsolmuş, dünya toprağından önce düşülecek kucak aramakta. Gölgede iki köz, alevletecek bir esintinin gelmesini bekliyordu. Sert rüzgârlar ortalığı dağıtmadan önce. Ben miydim zamana uymayan, yoksa zaman mı benim ölçülerime uymuyordu?

Koldan kola savruldukça savruluyordum. Oysa tek yönüm sendin. Uykularım seninle bölünürdü. Senin kölendim ve derdimi yalnız sana anlatırdım. Billur kâse içinde sunduğum gönlümü yüreğindeki cevher ile yakarken kapında ölümü göze alabileceğimi düşünmüyordum.

İçimden gelen suskunluğu yenerek konuşmaya çalışıyorum. Çılgınca avareliklere takılıyorum, bana benzeyen dalgalara gömülüp bulutlar arasına saklanan hayaletler gibiyim. Mürekkebi kurumuş yazı kaleminin kâğıt üzerindeki çaresizliğinde dolanıp duruyorum.

Yastığa bıraktığım yorgun vücudumun izleri, sanki ruhumun çaresizliğini yansıtıyor. Romantizm ağrıları içinde kıvranıyorum.

‘’Bir kum tanesinde dünyayı
Bir çiçekte cenneti görmek,
Bir saat diliminde zamanı yaşamak’’ tı seninle olmak…

Fatma AVCI
03.03.2012