Hesaplaşma Şiiri - Ayşe Uçar

bitmedi, kendimle hep...

yitip giden yıllardan bana yadigâr
pespaye yalnızlık
döne döne örer ipek ağlarını
kör kuyularıma
kozasını yırtamayan kelebek /ruhum
doğum sancılarında

çürü izbe mabetlerde, artık bedenim
dost çeşmelerinden akan suyu kuruttun
ibrişim yumaklarını dola boynuna
mor düğümlere kenetle
yaprak yaprak dökül!
kül gibi savrul!
bastığın topraklarda kuru

kıyısında gezindiğin hayatın
boşuna sarılma eteklerine
hep uzak bir fanusta besledin yaşamı
dalamadın okyanus derinliklerine
içemedin turkuaz gözlerinden
uçamadın gökyüzünün maviliklerinde

hiç özlemedin güneşi
okşamadın gelin teli saçlarını
küstün hep ayın gülen yüzüne
takılıp gecenin koynuna
şarkılar söylemedin samanyoluna

boşuna üşüme yüreğim, sevmeyi bilemedin
üstelik hiç sevilmedin
ne kral vardı, ne de kraliçe tacın
yoksulluk bile kaçarken yollarından
küçük bir kulüben de olmadı

gün gelip gittiğinde, üzülme
yokluğun dokunmaz, hercai menekşelerin kalbine
yansımaz küs hayalin, yağmur damlacıklarında
arkandan ağlayacak tekir kedi
açacak bir gülün yokken
bekleme sakın, gelmez mezar taşına serçeler...

(11/09 /2010)