Herşey Bir Hiç Uğruna mıdır?

Herşey bir hiç uğruna mıdır?
bazen yağan yağmuru gözlerim kapalı dinlerim
Sabahın üç'ünde ,sularım balkonumda ki fesleğeni ...
Kendi kendime konuşurum,
sanırım bu bir yalnızlık belirtisi.
Siliniyor etrafımdan gölgeler,
unutuyorum bazen de kelimeleri,
Kendimi bağırarak susturuyorum gün sonunda.
Güneşi gökyüzünün doğurduğuna inanıyorum,
sonra kırlangıç, serçeye serenat yapıyor penceremde,
bende oturup onlarla en sevdiğim şarkıyı söylüyorum.
Geceden sabahı ağırlıyor gözlerim yine ve yine...
Yaktığım sigarada bir tuhaflık var,
sanki konuşuyor benimle,
eskilerden bahsediyor, içime her çekişimde.
Sonra sen beliriyorsun karşım da,
Tanrım sanırım  şizofrenim veya bu bir rüya?
Öyle ise gerçeklerden kopar ve uyandırma beni,
bazen olduğum yer sanki takım elbiseli bir hapisane,
ve soğuk ciddiyetler hakim bu gezegende.
Bu doğruyu yalanlamak istiyorum tüm kalbimle,
neden ayıplar herkes varlığımızı?
Saklandıkları örtünün arkasındaki yasaklar,
belirgin oysa sevgisiz, buz grisi, donuk yüzler vb...
Şimdi onlara şapka çıkarıyorum,
Şapkadan da bir tavşan.
Ve alkışlıyor bu insanlar,
sıradan hayatlarına bir farklılık kattıklarına olan inançları ile beni.
Ve ben de alkışlıyorum;
üzerime attıkları toprakla, (ayıplama,yasaklama,ideal insan baskısı vs.)
ruhumu gömdükleri için onları.
Sonra o gölgeler silindiler yine ve yine...
Açıyorum gözlerimi, soruyorum tekrar...
Sarmal bir döngü ile fotosentez yapan
bu kalıp kişiliklere;
herşey bir hiç uğruna mıdır?(yazmak,yaşamak ve sevmek  gibi)