Herkezin Icinden Bir Hikaye

Bir gün susarsın,
Ve anlarsın ki hayat,
En çok sustuklarında ağır gelir insana.
Çocukken kurduğun hayaller vardı,
Kırmızı bisiklet mesela,
Ya da alınmamış bir oyuncak.
Belki babanın “yarın alırız” dediği sözler,
Hiçbir zaman yarın gelmedi.
Sonra büyüdün,
İçinde bir yara taşıyarak.
Bazen sokakta oynayan çocukların sesinde,
Bazen bir mağaza vitrininde
O eski özlemin hâlâ gözlerine çarptı.
Ama sustun…
Çünkü büyümek,
İsteklerini sessizce gömmekti biraz da.
Gençliğinde âşık oldun,
Birine dokunur gibi hayaline dokundun.
Kalbin çarptı, ellerin titredi,
Belki söyledin, belki söyleyemedin.
Ama her aşkın içinde biraz yarım kalmışlık,
Biraz da “keşke” vardır.
O yüzden bir şarkı çalınca radyoda,
Kalbin hâlâ hızlanır.
Sonra hayat başladı omuzlarına çökmeye,
Geçim derdi, iş, borç, yorgunluk.
Bir bakmışsın en çok güldüğün zamanlarda bile
Yüzünün kenarında çizgiler birikmiş.
Bedenin değil, kalbin yorulmuş aslında.
Ama yine de devam etmişsin,
Çünkü “dayanmak” bizim en iyi öğrendiğimiz kelimedir.
Ve kayıplar…
Herkesin vardır gömmek zorunda kaldığı bir isim.
Mezar taşına dokununca soğuk gelir,
Ama içindeki ateşi hiç söndürmez.
Bir ses, bir koku, bir fotoğraf…
Ve sen bir anda yine çocuksun,
Ağlayan, sarılmak isteyen.
Ama o artık yoktur.
Bu yokluk, insanı en çok yaşlandıran şeydir.
Ve en sonunda yalnızlık gelir,
Sessiz adımlarla.
Kalabalık sofralarda bile hissedersin onu.
Kimi zaman yanındaki en yakın insanla arana girer,
Kimi zaman dört duvar arasında.
Ama bil ki yalnız değilsin,
Çünkü bu duyguyu herkes bilir.
Kimse söylemez ama herkes taşır içinde.
İşte biz böyleyiz:
Yaraları farklı, acıları benzer,
Sevincini gizleyen, acısını saklayan.
Bir bakarsın göz göze gelirsin bir yabancıyla,
Ve o an anlarsın:
Hepimiz aynı hikâyenin farklı sayfalarıyız.
Bu yüzden okuyan ağlarsa,
Dinleyen titrerse,
Bil ki o gözyaşı senin değil yalnızca.
Hepimizin kalbinde birikmiş,
Yolunu arayan ortak bir damladır.