Herkesi Öldüğü Gibi Kabul Ettim

Yaşadığım her mevsim kışa dönüyor içimde.
İçimdeki tipi ağzımdaki kuşlarla göç ediyor başka başka yerlere.
Her söz kendini inkâr eden bir tüy gibi çıkıyor
Sanki hiç benden çıkıp hiç kimseye ulaşmamış gibi.

Herkesin ağzında bir mayın tarlası…
Parça tesirli yalanlar yutturuyorlar ve ben seni yaratıyorum tüm doğrulardan.

Bana mektuplar yaz dilin döndüğünce…
Sessiz harfler kullan.
Biliyorsun cümlelerimiz kuruldukça yıkılan bir kale oluyor.
Birbirimize hep sessiz harflerden seni seviyorumlar inşaa ediyoruz.
Yıkıldıkça yapıyoruz tüm dalga seslerine inat.

Benim kalbim bir enkaz çalışmasından çıkan eski bir daktilo.
Şiirle gömdüm tüm olanları.
Kimse sağ çıkmadı sol yanımdan
Çünkü ben herkesi öldüğü gibi kabul ettim sevgilim