Herkesçe Unutulmuş Bir Adamın Güncesi

Güneş bağrıma doluyor
Israr ediyor sevgilim olmak için.
Terimle ve yüzsüzlüğümle alay ediyor
Beni kaynar sularla aymakta sabah.

Söyle kim verdi sana elindeki son mermiyi
Kendini ve rabbini vur diye?
Sen ölürsen
Geceyi aydınlığa boğan güneşi,
Müspet görülen yargıları berkiten güneşi,
Ebedi olmaktansa yok olmayı seçen güneşi,
Gözlerinden bakınca daha parlak güneşi,
Seni daha sevilesi yapan güneşi,
Yani ruhları özgür kılan güneşi,
Kim üşütecek sıcaklığıyla?

Sonu ta en başından belli bir maceradır hayatım
Daha küçücük bir çocukken
Yani bilmiyorken yaşamanın bir sıkıntı olduğunu
Beni terk etmemişken umut aşılayan ıslak eller
İşte o zamanlardan kalma budalaca bir hevesle
Ne yapıp edip kendimi sana yutturuyorum.

Ey sabahları daha yaşanılası kılan güneş,
Ey çalışkanlığıyla övünen kızıl obje,
Sana bir gizem sunuyorum
Ben kulaç atmamla meşhurumdur gecenin koynuna.
Beni istediğin zaman vurabilirsin
Fakat bilmelisin ki:
Geceye olan sevdam, güneşin doğacağına olan umudumdandır.