Herkes sessiz bağırışlarla vahşi bir isp ...

Herkes sessiz bağırışlarla vahşi bir ispat içinde

Deli gibi bağırıyorlar fakat sesleriyle değil

Gözlerimizin her bir karesinden taşarak

'Ben önemli biriyim!' Anlıyorsun değil mi? Diyorlar

Ben ö -nem- li....

Sakinleşmiyorlar

Tıpkı bir çocuğun her açıdan huzursuz bir kucakta huzur bulamaması gibi

Fakat nedense görünmek istedikçe daha çok kayboluyorlar

Belki de bu, bu yüzyılın bir laneti!

Ve insanlar önemlisin dedikçe önemi
Kalmıyor hiçbir şeyin

Çünkü onlar gerçekte gerçek olan hiçbir şeyi önemsemiyorlar

Postu önemsiyorlar evvela ve onu kutsuyorlar

Onu insanın ve insanlığın varlığından önceliyorlar

Bu sebeple öncelikler öncesizleşiyor

Belki de sinsi bir yalan, gerçeği aslından ayırıp onu bir post gibi sırtına geçiriyor

Ruhumuzun suyu bulandıkça bulanıyor

Ve kaybediyoruz

Üstelik kaybetmekle kalmayıp üstüne birde kayboluyoruz

Gerçeği bulamıyoruz ve ondan gittikçe daha çok uzaklaşıyoruz

Zihnimiz ve duygularımız üç maymuna bürünmüşken

Bedenimiz felaket tellalı gibi bağırıyor, ruhumuzu yok etmek üzere olduğumuzu

Fakat biz bunu da anlayamıyoruz

Ve o bağırırken karanlık bir dehlizden geçerek daha karanlık bir yerde buluyoruz kendimizi

Üstelik bunun da farkına varamıyoruz

Güvensiz hissediyoruz.

Çünkü güveni de bir güvensizliğin içine hapsettik