Herkes Duysun Şiiri - Güven Tekin

Retbul içmedim ama,
Senin sevginle, bulutların üzerinde uçuyorum.
Senin sevgini, yudum yudum içtim.
Bedenimin, en ücra köşesi bile, sevginle doldu taştı.

Ümitle bekledim, gecemin sabahına, doğan güneşin sen olmasını.
Güneş doğdu umutlarıma, aşkınla yarinlarima.
Giderim seninle, sonunda ölüm olsada yarinlarima,
Gönlü güzel yar, gülüşündeki gamzen, bana cennetten köşe.

Seviyorum seni, anla beni yarim.
Sana giden yolları, ben emekleyerek geldim.
Seni kalbime değil, ömrüme yazdım.
Aklıma sen gelince, yüreğim yerinden çıkacak gibi oluyor.

Havada uçan kuştan, yerdeki karıncadan kıskanırım.
Karlar yagsada, bu aşkın üstüne, atesimle eritemem.
Su bile söndüremez, senden başka bu atesi kaderim.
Sonsuzluğu tarif et deseler, gözlerini gösterirdim.

Gülüşünle can bulurum, nefes alırım.
Bulutlarda, sonsuz mavi ile yazar, aşkımız elimi uzatırım.
Tut bu garibin elini, bırakma hiç bir zaman.
Gidelim buralardan, aşkımızi duyuralım. Yerden gökyüzüne kadar, herkes duysun.