Her Yerde Senin Sicaklıgın

Hiç göremediğim ama daima hissettiğim gözlerinden bir yudum nefes alıp sana yazıyorum yine.
Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda.
Sen ve ben. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki sevdalı. İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde aşkı soluyan iki yürek...
Boşver be bitanesi; suyla ateşin, geceyle güneşin birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma.
Biliyor musun bitanesi; yağmuru dilenen kuru toprak gibi her sabah hiç bilmediğim nefesini soluyorum ben.
Güneşi bekleyen kuru yaprak gibi akşam kızıllığında gelecekmişsin gibi hep seni bekliyorum.
Biliyorum hiçbir zaman kapımı çalmayacak ellerin ve belki de hiçbir zaman ellerini tutamayacağım ve ellerim avuç içlerinde terlemeyecek belki de hiçbir zaman...
Olsun ben yine de seni çok seviyorum... Bırak bu dünya bize hasret borcu olsun.Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine.
Değmesin dudaklarımız dudaklarımıza. Sevgi bu değil mi? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek...
Ben seni yokluğunda bile sevmeye razıyım bitanesi..
Aşkı yücelten bu değil midir ki zaten? ...Buralara yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda seni daha bir arıyorum yağmurun her damlasında..
Çünkü; saçlarımı ıslatan bir yağmur damlası kadar berrak olduğunu biliyorum bu sevginin..

Senden uzakta; dokunduğum herşey de ellerinin sıcaklığını arayıp duruyorum.
Oysa ellerini hiç tutmadım ki! ..
Ama hissediyorum işte o sıcaklığı ve o hiç bilmediğim sıcaklığı öyle çok özlüyorum ki bitanesi..Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu seviyorum...
Biliyorum gözlerini hiç görmedim ama görmesem de hep seni yaşıyorum ben.
Seninle yaşar gibi yaşıyorum senden uzaklarda buralarda....
Seninle; görmeden sevmeyi, dokunmadan hissetmeyi öğrendim ben.
Bir insan yürekten sevilince; dokunmadan sıcaklığını,tenini,nefesini,ko kusunu,soluğunu hissedilebiliyormuş sevdiğinin.Ben seninle öğrendim bitanesi bunu...
Seninle yürekten sevmeyi öğrendim ben..