Her şey seninle güzel yokluğun bile

Bir yokuştan sürükleniyor gibiyim,
Adınla başlayan cümleler her düştüğün de dilime, ağır kanamalı bir hastaya evriliyor kelimeler, artık tedavisi mümkün olmayan.
O an
Işte o an
Bir kapı açılsın isterim dünyadan
Geçip gitmek isterim sonu belli olmayan bir karanlığa
Gülüşünden mahrum kalmanın nasıl sahipsiz bir ölüm olduğunu da anlar mısın bilmiyorum.

Ben seni hep uzaktan sevdim
Ama hep sevdim
Yüreğim yetmiyor du belki de seni arzulamaya
Bir kez olsun düşmedim sana dair şehvetin yanılgısına
Tüketmek istemedim bizi
Yaşamak istemedim bir anlık bu heyecanı
Ama gel gör ki savurdu beni uzaklara şiddetli bir fırtına gibi,bu aşkın serencâmı
Yine de;
Ben seni kirletilmemiş berrak bir su gibi sevdim.
Ve asla pişman değilim sana dair yaşayamadıklarıma...

Yaşamak istediklerim de var dı elbet
Mesela bir güneş tutuşurken birlikte geçirdiğimiz bir gecenin kızıl şafağında
Ve kuşlar henüz uyanmıs pencere önünde bizi seyrederken, saçlarını taramak isterdim uzun uzun
Sonrasın da keyifli bir kahvaltı,kaygılardan uzak ve uzun bir sohbet eşliğinde
Bir tatil gününde ve saatin anlamını yitirdiği bitmek bilmeyen aşka dair bir şiir tadında.

Ya da
Bir öğlen sonrası mesela
Işten yorgun döndüğün de sana şiirler söylemek isterdim en sevdiğin fon eşliğinde ve "şimdi sana nasıl delirdigimi anlatmaya kalksam" diye başlayan.
Sen yarı uykulu ve gözlerin gözlerimde derin anlamalara dalıp giderken
Ve ben avuç içlerinden usulca öperken.

Yine de günü gününü tutmayan bir deliyle yaşamak istemezdin sen de
Çok da akıĺlı sayılmadığın hal de
Kim bilir belki de böylesi iyi oldu ikimiz için de.
Seni yaşamak uzaktan da olsa en güzelidir yaşamın seni sevmek sevmelerin en güzeli
Ruhum ruhuna değeli
Bütün şiirler hiç durmadan anlatır seni
Yalnız seni
Sadece seni
Hep seni
Ve bir-tek seni...

Vesselam

Sefa ÇELİK