Her Şey Koronayla Başladı Rotasız Gemi

ANILAR ANILAR YALOVA VAPURUNDA YAŞANMIŞTIR SİYAH YILAN DERİSİ ÇANTA Eşimi yitireli tam bir sene olmuştu. Ben ve bebeğim Yalova’da ailemin yanında kalıyorduk. Babam beni ve kardeşimi İstanbul’a davet etti: “ Gelin de sizi biraz gezdireyim, değişiklik olur” demişti. Sanırım yaşadığımız zor günlerden sonra benim değişik bir ortamda olmamı istiyordu. Eşimin hiç beklenmeyen bir zamanda 13 aylık evliyken ani vefatıyla hepimiz perişan olmuştuk. Kız kardeşimle birlikte İstanbul’a gittik, babam bizi karşıladı. Önce güzel bir restoranda öğle yemeği yedik. Daha sonra bize para verdi: “Siz şimdi alış verişinizi yapın, ben de işlerimi halledeyim. Akşamüzeri buluşuruz, sizi çok güzel bir yere götüreceğim” dedi ve bizden ayrıldı. Biz de kardeşimle Beyoğlu’na gittik (O yıllarda 1973 Beyoğlu çok popüler ve kaliteli kıyafetlerin olduğu yerdi). Gezdik dolaştık, alacaklarımızı aldık İNCİ Pastanesinde profiterol yedik ve babamla buluştuk. Benim için artık hiçbir şeyin eski tadı kalmamıştı. Babam bizi Boğazda yine çok güzel bir yere yemeğe götürdü. Babam üzülmesin diye neşeli görünmeye çalışıyordum ama yüreğim kan ağlıyordu. O gece İstanbul’daki evimizde kaldık, ertesi gün Yalova’ya dönmek üzere gemiye bindik. Kızımı emzirdiğim için daha fazla kalmamız mümkün değildi. Gemi adalara uğradığı için yaklaşık iki saat sonra Yalova iskelesine yanaştı. Gemi çok kalabalıktı, Bursa’ya gidecek yolcular otobüslerde yer bulma endişesiyle koşturmaya başladılar. Kardeşime acele etmememizi söyledim: “Bursa yolcuları insin, biz sonra ineriz” dedim. Ortalık tenhalaşınca biz de kalktık ve elimizdeki poşetleri, çantaları topladık. Ben poşetlerle birlikte el çantamı da tutuyordum. Pardesümü giymek için elimdekileri koltuğa bırakınca çantamın sapı düşmüş, ben poşetleri aldım ve kardeşimle birlikte gemiden indik. Tam turnikeye gelince görevli “Biletleriniz” deyince çantama baktım çanta yok. Biletler bendeydi ve kardeşimle birlikte tekrar gemiye doğru koşmaya başladık. Heyecandan ölecektim, evlenirken takılan bütün takılarım, kimliğim, param her şey içindeydi. Oturduğumuz yere geldik koltuğun üzerinde hiçbir şey yok, gemi de kimse kalmamış. Kaynar sular başımdan aşağıya döküldü. Sözde İstanbul’a eğleneyim diye gitmiştik, hepsi burnumdan geldi. Sağa sola bakınırken ilerde arkası bize dönük bir kadının, elindeki çantayı sallayıp sevinçle bağırdığını duyduk: “Abla bak, yılan derisi çanta buldum” deyip ablasına doğru giderken yanına koştuk: “O çanta benim, verir misiniz lütfen” dedim. Kadın çantayı arkasına sakladı: “Sizin olduğu nerden belli?” diye sordu. “Kimliğim, biletlerimiz içinde, dışarı çıkarmıyorlar” deyince ikna oldu ve çantamı zorla verdi. Onlar arkada kalıp yolcuların unuttuklarını topluyorlardı sanırım. Çantamın kilidi çok değişikti, açmasını becerip takılarımı görseydi asla vermezdi. Ya da bir poşetin içine koysaydı biz göremezdik. İyi ki biletler bendeymiş, kardeşimde olsa çıkıp eve gidecektik ve iş işten geçecekti. Allah bize gösterdi çok şükür ama bütün sinirlerim boşaldı. Elim, ayağım titriyor, bir türlü sakinleşemiyorum. Neyse biletleri verip turnikeden geçtik, evimiz iskeleye yakındı, yürüyerek eve geldik. Annem kızımı uyutmuş, kucağıma alamadım. Annem elinde bir zarfla yanıma geldi: “Kızım gözün aydın, beklediğin haber geldi galiba” dedi. Zarfı açtım bir yıldır bağlanamayan dul yetim maaşlarımız ve bir yıl birikmişleriyle bankaya gönderildiği yazıyordu. Artık kendimi tutamıyordum, acı, keder birikmişti ve gözyaşlarıma engel olmam mümkün değildi. Ailemi daha fazla üzmemek için onların yanında ağlamazdım. Beni ne para ne başka bir şey teselli edemezdi, kana kana yüksek sesle ağladım. Siyah yılan derisi çantamı, rahmetli eşim evlenirken ayakkabısıyla takım almıştı. İlk günkü gibi yeni duruyor,(48 yıl) hala saklıyorum. Benim için çanta, içindeki mücevherlerden daha kıymetliydi.