Her Sabah Senden Başlıyorum

HER SABAH SENDEN BAŞLIYORUM

Zaman, takvim yapraklarını sessizce dökerken,
Ben hâlâ ilk cümlenin tazeliğiyle okuyorum seni.
Ne bir şiirin yarım kalmış dizesi olduk biz,
Ne de unutulmuş bir kelimenin küskün yankısı…

Sen, harf harf kalbime kazınmış bir şiirsin;
Ve ben, her virgülünde yeniden atan bir kalp gibi,
Seni yaşıyorum, sessiz, ama sonsuz bir mısra gibi.

Kötü günlerimiz de geçti bu sayfalardan…
Sesine sinen yorgunluklar,
Gözlerine düşen o ince, sessiz kırıklar…
Ama biz, kelimelerin sustuğu yerde bile,
Birbirimizi duymayı, anlamayı, kalmayı seçtik.

Çünkü aşk, anlatmak değildir,
Aşk, bazen hiçbir şey demeden kalabilmektir.
Aynı masada, aynı sessizlikte,
İki yudum çayın arasında bile
Birbirine inanmaktır.

Seninle anladım;
Sevgi, bazen coşkulu bir yangın,
Bazen de yavaş yanan bir mumdur.
Rüzgâr estiğinde bile,
Işığını kaybetmeyen bir sabır.

Bazen suskunluğuna dokundum,
Bazen gülüşünün gölgesinde durdum
Her halin bir şiirdi zaten
Ben sadece okumasını öğrendim.

Bir yıl geçti…
Ve ben,
Her sabah seni yeniden seçiyorum;
Kimi zaman kalbimin nabzıyla,
Kimi zaman ellerimin sessiz dokunuşuyla.
Ama hep aynı yerden başlıyorum hayata:
Adının ilk harfinden,
Bakışının bıraktığı yerden.

Sen,
Adını kalbimin en sessiz yerinde andığım bir dua gibisin.
Ben,
Sen yanımdayken tamamlanmış bir cümlenin kendisiyim.

Ve biz,
Zamana meydan okuyan bir şiirin iki dizesiyiz,
Birbirine yazgılı,
Birbirinde tamam,
Birbirinden doğan kelimeler gibi…