Her Sabah ki Çocuk... Şiiri - Hatice Sever

Her sabah bir telaş alır beni
bir ordan bir oraya sürüklenen gemiler misali
sallar hatıralar savrulmuş düşüncelerimi,
gelmesin derim gelmesin aklıma
derken bir kaç çocuk çıkar karşıma
her zaman ki gibi..
beyaz olmam hep dikkatini çekiyor sanırım
bir de kıyafetlerim gariptir ona
bir yabancı gibi hissetsem de
anlarım ben artık buralıyım

üzeri kir pas içinde
ayakları yalın, elbisesi yırtık
neyse
benden daha çok zevk alıyor gibi görünüyor
hayattan...

ilk zamanlar ürkekti
kaçardı benden
şimdi cesaret almış olmalı onu hep sevişimden
öpüyorum yanaklarını
kirli falan demeden

hep bir ayakkabı alsam diyorum ona
unutuyorum işte, bir de şeker versem
bir şeyler işte...
unutuyorum be çocuk..
borçlu çıkardın kendini bana
her gülümseyişin hayata bağladı beni
bakma öyle
rengimiz farklı ama
ben de senin gibiyim...

geçen sokakta kıvrılıp yatmışsın annenle
nasıl desem bilmem ki, dertlendim biraz
sitem ettim kendime
ah be kızım
bunlar kadar mutlu olmayı beceremedin
diye

e tuho diyorum anlamıyorsun
tu tappelle comment diyorum yine anlamıyorsun
bilmem ki hangi dili biliyorsun
tek yaptığın elime dokunmak
seni sevmemi beklemek
kıkır kıkır gülüşlerin bir de...
yine ayakların çıkmıyor aklımdan
yanmış kızıl kumda yürüyüşlerin
oyun oynarken ayağına batan sivri taşlar
unutuyorum bir ayakkabı
alsam da bilirim sana nasip etmezler
çünkü inşaatte yaşayan komşumuzun
çocuğu her sabah ağlardı...
ben de kek falan atmıştım versin diye
ne yaptı annesi
tuttu kendi yedi...

tatlı küçük meleğim
her sabah o gülüşünle
yeniden karşıla beni
küçük öğretmenim...