Her Odada Bir Yalnızlık Şiiri - Mehmet Yaş

Ben her gece düşlerimde sana doğru koşuyorum,
Zamanın en sonsuzunda yokluğunu yaşıyorum..
Bir beden de iki kahır yükünü bir taşıyorum,
Her oda da bir yalnızlık dört duvarlar sır vermiyor;
Ölü müyüm, diri miyim? Hâlâ akıl sır ermiyor.

Gel demekle gelinmiyor yolsuz, ıssız bir gurbette,
Yuvarlanıp gidiyorum bilinmez bir akıbette,
Ödenirse öde haydi borcunu bu garabette.
Her oda da bir yalnızlık dört duvarlar sır vermiyor;
Ölü müyüm, diri miyim? Hâlâ akıl sır ermiyor.

Prangayı boynumuza elimizle taktırdılar,
Kurduğumuz hayalleri yine bize yıktırdılar.,
Bizi bu genç yaşımızda yaşamaktan bıktırdılar!
Her oda da bir yalnızlık dört duvarlar sır vermiyor;
Ölü müyüm, diri miyim? Hâlâ akıl sır ermiyor.

Kabulü zor hakikatler hayallerle avutulur,
O yeminler, o vaatler söyle nasıl unutulur?
Seven gönlüm el-âlemle şimdi nasıl bir tutulur!
Her oda da bir yalnızlık dört duvarlar sır vermiyor;
Ölü müyüm, diri miyim? Hâlâ akıl sır ermiyor.

Zaman henüz geçmiş değil mahşere dek süresi var;
Yeter ki sen candan iste, çözümü var, çaresi var;
Ah! . Bilsen şu gözlerimin seni ne çok göresi var.
Her oda da bir yalnızlık dört duvarlar sır vermiyor;
Ölü müyüm, diri miyim? Hâlâ akıl sır ermiyor.
26.051996