Canhıraş kavgaların içine mi doğmuştuk gerçekten? Yaşamaya başladıktan sonraki cezamız mıydı bu kavgalar? Bilmiyorum. Tüm cevaplarım dipsiz kuyuların içinde kalmış gibiydi sanki o gece. Suçluluklarımın ve zaferlerimin kavgası beni de ezip geçmişti. Acıyordum. Kanıyordum için için. Gözyaşlarımın selinde boğuldu tüm çiçeklerim.
Nefes alamamak, yaşama veda etmek… Neden? Neden böyleydi seni yaşamak ya da sensiz ölmek? Haydi susma! Bir kelimelik cevaplarından birini söyle bana şimdi. Her ne ise dilinin ucundaki, kulaklarıma düşür onu. İstersen gözlerime bırak. Aşk de, veda de, hatta cesaretsizliğinle boyadığın usul elvedalarından birini söyle bana.
Boğazımdaki düğüm dimağıma kondu sanki o gece. Sokağı izlemeye başladığımda gün batıyordu egenin ufkunda. Rüyam bittiğinde ise, gecenin zifiri karanlığı bulaşmıştı gözlerimle cama tutunmuş ellerime. Nedense ben hep siyahlara boyanır oldum artık. Beyaz rüyaların içinde bile siyahlığımla geziyor, yollara akıtıyor ve güneşi karartıyordum. Belki de, hepsini sen yapıyordun. Belki de senin bana bıraktığın bir mirası yaşıyordum o geceden beri.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
