Her karanlığın sonu bir aydınlık…

Her karanlığın sonu bir aydınlık…

Doğanın kanunu…
Devri teslim töreni
Mevsimler kendini devri teslim ediyor bir diğerine
Önceki kendisinden sonrakine
Sonraki hazırlanıyor
Ötekine teslim etmeye

Her mevsim aynı olsa da
Hiçbir nesil, kuşak ve zaman emsal taşımıyor
Elbette güneş açıyor,
Yağmur yağıyor
Ama hiçbiri bir önceki gibi aynı olmuyor

İnsanlarda öyle…
Biri sana değdi mi, sen artık sen değilsin
Biraz sen, biraz o, biraz şu
Gülüşün, bakışın, sözün
Biraz sen, biraz o, biraz şu
Diyeceğim o ki,
Biri gelir, sana değer
Sana karışır,
Sende var olur,
Seni değiştirir
Kendisi de değişir elbet

Dünyada birbirine karışmayan kaç kişiyiz?

Hayat devam eder
Gelen gider
Herkes yolcu da bir biz hancıyız
İnsan kendisi ile baş başa kaldı mı
En çok kendisine değen ile sohbete başlar
Gönlünden çıkarır karşına
Başlar alaca karanlık sohbetler
Sen der, ben der
Bir biz diyemez
Ahlar vahlar keşkeler, amalar ve sonrasında iyi kiler
Aşk, sevda ve sorumluluklar…
Sabah olmak üzereyken de vedalaşma vakti gelip çattığında
Kendine temiz bir yastık arar
Vicdanının sesini rahatlatacak bahaneleri üzerine yorgan gibi çekerken
Kendisini bir kere daha haklı çıkartmanın zaferi ile
Derin bir nefes…
Teslimiyet
Ver elini uyku…
Rüyalar…
Rüyalar ve hayaller ile yaşananın tütsülü gerçekliği arasında sıkışıp yatak yorgan batıp
Kanter içinde uyandığında anımsadığında adımı
Gökyüzüne kaldırıp başını kayan bir yıldızda bulacaksın beni
Sen de bileceksin ki
Ben senin hesaplaşamadığın vicdanınım
Geride bıraktığın kırmızı pul biber kasabasının
Kıvırcık saçlı küçük kızıyım

Büyüyorum,
Vazgeçiyorum,
Bırakıyorum,
Gidiyorum,
Hoşça kal…

(04.11.2014 / Ada)