Doğan İnsan Önce, Emekler Yürür

Doğar insan önce, emekler yürür
Peşinden binlerce, hayâller görür
Vurur gamlı hazân, hepsini sürür
Gelenler giderken, konanlar göçer
Her ömrün vâdesi, düş gibi geçer

Tatlı dil, güler yüz, dosta vefâdır
Belki bu görüşme, en son vedâdır
Ardında kalanlar, bir hoş sadâdır
Gelenler giderken, konanlar göçer
Her ömrün vâdesi, düş gibi geçer

Sararır yapraklar, dalından düşer
Dağlanır yürekler, kor gibi pişer
Üç günlük bu dünya, anbean biter
Gelenler giderken, konanlar göçer
Her ömrün vâdesi, düş gibi geçer

Bitmeyen bir hırsla, nefisler doymaz
Ömrünün vâdesi, ezânla-namaz
Gayri bir söz olmaz, kimseye kalmaz
Gelenler giderken, konanlar göçer
Her ömrün vâdesi, düş gibi geçer