Her gün üç beş defa Şiiri - Arif Babacan

Her gün üç beş defa
Her gün üç beş defa takıyorsun aklıma. Geçmişin kınına girerken,ya bir
türkü ya da köhne bir şiir alıp getiriyor seni yanıma. O yakışıksız kalır
dediğin tavırlarım şimdi seni sevmenin ötesinde,olmadığın için yollarla,
sularla, dağlarla ve geçmişle cebelleşiyor. Yorgun düşüyor kimi zaman bir
yanım.
Sen her gün üç beş damla su ikram ediyorsun bana. Ve ellerin yüreğinde
susuşup kalıyorsun ağlamaklı. Ne zaman dilime bir türkü bağlasam, seni
çığırıyorum farkında olmadan. Yolsuzluğun, bölücülüğün kol gezdiği şu canım
ülkemde yollarımı ayıramıyorum seninle. Yollar hep senin iklimine seriliyor.
Korkusuzca bir hale bürünüp, pırımı pırtımı toplayıp terk etsem bu ülkeyi,
bir vatan toprağı, bir de teninin kokusu ağlar ardımdan. Ben susarım,
yüreğim iniler giderken, içimde bir ülke yanar...

Akşam akşam yolları gözetlesem de şuursuzca, gördüğüm rüyalar her seferinde
seninle üleşiyor vaktini. Sen ağlamak ve yeşermek için varsın şu dünya da.
Hala farkındayım bunun, ne kadar görüşmeyeli uzun zaman olsa da.

Uzun zaman diyorum; ya bir yıl, ya bir yıl birkaç gün, ya da bir yıl birkaç
ay... Mühim olmuyor günler seninle giderken. Kah bir olmuş kah üç. Her gün
olmayışına birkaç gün ekleniyor. Hücre cezasıyla ödüyorum sanki olmayışının
bedelini. Bire üç oynuyorum anla beni.

Bu materyalist düzen, toplumu koluna takmış, faniliğini unutturan yollarda
gezdiriyor. Vatanseverliğin deryasında halsiz kalıyorum, ülke böyle kokuşmuş
haller aldıkça. Seni düşlüyorum şimdi. Ülkemin bu amansız feryadı iliklerime
işledi. Ne olur dinle beni...

Ya bir akşam ya bir sabah rastlıyorum çile sarhoşu olmuş insanlara. Sonra
sana çeviriyorum yüzümü. Her şeyden habersiz ve yüreksiz oturuyorsun
karşımda. Bu ülke gerçeğini her lahza haykırırken kaldırımlara sen
oturuyorsun öyle. Bir çaban yahut bir serzenişin olmuyor kimselere. Olsa da
ülke için olmuyor zaten hiç biri. Hiç biri başkalarının namına en ufacık bir
külfet taşımıyor. İşte bu yüzden çekiniyorum senden. İşte bu yüzden 'iyi ki
yoksun! ' diyorum sessizce.

Sonra bürokrasi çıkmazları kadar tiksiniyorum senden. Bu ülke yitirirken
akla hayale gelmeyecek, en ufacık değerlerini dahi, seni sevesim gelmiyor.
Seni bu yüzden sevemiyorum, sırtıma kasvetini de alıp yüklenemiyorum. Bu
ülke ağlarken korkusuz sarılamıyorum günüme. Şimdi o kadar cevapsız kalan
sual var ki zihnimde. Sana mı yorsam yüreğimi yoksa yolsuz barksız kalmış
ülkemin çilekeş insanlarına mı?

2001 kastamonu