Her gün bir çentik Şiiri - Bekir Yüzer

Ruhumun ücra köşelerine hapsetmiştim oysa
Seni kaybedeceğim günün karabasanlarını
Nerden bilebilirdimki bir gün
O canavar zincirlerini kırıp kalbimi parçalıyacağını

Nasıl oldu da ciğerim dediğini bıraktın
Nasıl oldu söylesene seni benden koparırken
Hiçmi gözyaşı dökmedi azrail olacak o melek
Neden direnmedinki annem o inadın hep bizemiydi

Hani ayağın bir taşa takılırda sendelersin ya
Etrafında tutunacağın bir dal ararsın
Sen gittin ya, şimdi yoksun ya hani
Kırıldı bütün kolum kanadım

O yıpranmış çökmüş bedenin
Nasılda dimdikti oysa kefenin içinde
Sanki sanki boyun bile uzamıştı
Oralarda iyi davranıyorlarmı sana
Gerçi sen üzülecek bir şey bulursun mutlaka
Ordada topladınmı etrafına insanları
Allah bilir ya yemek daveti bile veriyorsundur
Sen birilerinin karnını doyurmadan durmazsın bilirim
Onbeş gün oldu yokluğunda yok oluşum
Alışırsın diyorlar
Sanırım koca bir yalan
Sen gittin ya,hani yoksun ya artık
Yokluğuna alışamamışlığın şizofrenisinde
Geri kalan bilinmezlik dolu ömrüme
Her gün bir çentik daha atmak
Gün sayan mahkumlar gibi hani
Koca bir dünyada mahkum olmak
Sensizliğe müebbet yemek
Bitmeyeceğini bile bile
Her gün kalbe bir çentik atmak
Bitmeyeceğini bile bile...