Ben ki, bu koskocaman okyanusta kaybolmuş küçücük bir dal parçasıyım forsasız
Zifiri aydınlıkların muhteşem karanlıklarında dualara açmışım ellerimi yalnız sana
Gecemi dilimleyen öpüşlerinde parantez sorgularla koşarsın sana açılmış kollarıma
Şehrinin kıyametlerinde inciler yağsa da saçlarıma, felaketler nefretimi kundaklamaz asla.
Öfkenin çığırtkan çığlıklarında bir pişmanlık ezgisi burkar kimi yüreğimizi. Acı turunçlarımızın esmer gecelerine saklanmalarımız fayda etmez. Gözlerindeki yakamozların hesaplaşmalarında ağlarım boş çıkar aysız denizlerimden. Parmaklarım öksüz, dilim sözsüz, ruhum dünsüzlüğe dönüşür sonsuz. İşte böylesi anlarda yurdumun pazarlarında öfkemin tezgahlarını yerle bir ederek yüreğine değmeye çalışırım. Zifir yalnızlığımın tutsak çağrılarına doludizgin koşumlar yaparak.
Ömrümün tüm fırtınalarından daha yamandır ruhumu sallayan sevdan. Sesinin çığlıklarında, isyanının sığ kayalıklarında uykusuz gecelerde bile seni düşler, bir seni özlerim. Sen içimdeki rotasız gemilerimin ruhu ve nuru, yüreğimdeki isyankar korsanların ganimetlerini sakladığı gizli defineleri ortaya çıkaran doğaüstü bir selsin. Sen benim taptığım abide, sen yüreğime can veren ışık, sen benim her şeyimsin.
Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!
Dağlar agarırken konuşmuştuk tepelerde,
Sen nerde o fecrin agaran daglari nerde!
Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
