Her adım hep ileriye olursa aydınlanır y ...

kaç gece sabahla güreşti, kaç acı dille şerbetlendi…hangi yıkıntımızdı ütümüze çöken hangi yılgın rüzgarımızdı bizi bizden eden…beklide de balık tuttuk kendi göletimizde bir sandal yapıp bıraktık biraz sukunete…sonra bozuldu sıkıldık aynı döngüden bir adım attık çıktık kıyıya…sandık ki yokluğumuz adam etti terk ettiklerimiz, ama olmadı bıraktığımız yerde bulduk çilekeş saatlerimizi…

baktık ki olmayacak böyle, bir baltaya sap olalım istedik…girdik bir çadıra…galip aramadık nedense mağlubiyetimiz sırıtıyordu aynaya her geçişimizde…

sonra boğulduk yine, hayatı aradık güzelliği aynı zamanda yormayacak bir sevgiliyi..ama sevgiler hep yorgundu…kendine küsmüş aşklardı karşılayan…çalamadık neşeyi dalındayken…tutamadık seveni bulduğumuzda elinde…giden gitmişti haber bile vermeden…

bizi kendi halimize bırakıp, acılarımızla iyice harcımıza katıp…yalnızdık boğuluyorduk daralmıştık…dağlrın doruklarında yanıyordu kandilimiz…umut kıvılcımları bile sönüktü…yeni baştan doğmayı arzu ettik…gidenleri kolundan tutup oturmak için…

çocuk gibi ağlamak, sonra utanmak gözyaşlarımızdan hadi koca adam deyip ayaklanmak oldu sonumuz…kimse bakmadı saçımıza düşen beyazlara…hatta kel tepelere döndü çoğumuz…cinsiyet ayırt etmeksizin gelmişti son bahar…savrulmuştuk!

Şimdilerde toparlanma telaşındayız, ayağa kalkıp direnme fırtınalara…bolca içtim deyip arkamızı dönmek geçmişe…evet içmiştik dünlerimizde, huzur kapı komşumuzken sertçe örtmüştü üstüne…onu arıyorduk gelmesini gözlerimize yerleşmesini…

Ne olduysa gururumuzdandı, inadımızdandı bilirim laflarımızdandı…beklide lakırdı oldu kulaklarımızı sağır eden, sonra sağırlaştık duymadık…duyduğumuzda bağırdık yeni bir adım yeni bir telaş sende varmış diye…

Aynalar kırıldı, içe batıyor, sonra kırılıyor kol kanat mecal kalmıyor…

Hadi sonbir gayretle kalk yürü kendine, kendinde bulduğun ışığı yansıt hücrelere…

25/07/2006-23:48