Hepsi Sen... Şiiri - Dilara Yıldırım

Her daim bitip tükenmeyen bir yalnızlık uğultusu,
Çalan kapıların onsuzluğu,
Biriken ama bir türlü akamayan gözyaşı.
Bundan mıdır ki gözler hep dumanlı, buğulu?
Çaresiz sarıldığım içki şişeleri,
Gökyüzünden inemeyen ama tahmin ve tahammül sınırlarını zorlayan kar tanesi,
Hepsi sen!
Bir balyoz gibi beynime ve yüreğime inen,
Hepsi sen!
Geride hiçbir şeyin kalmayışı, kalamayışı
‘’olmuyor işte ne yapsam olmuyor’’ diye yürek ve beynin tek vücut haykırışı.
‘’sövsem sanki rahatlayacağım’’ deyip
Dünyanın anasını belleyip
Sonra yine bana,benim kalışım.
Arkandan çağlayan gibi gözlerle bakışım.
Ve senin bir daha asla gidemeyecek oluşun.
Çünkü tüm gidişleri tüketerek attığın adımlarla kızışın.
Yalan değil, kızardın. Hatam benim ‘’ ben ‘’ oluşumdu.
Bedeli, yokluğun.
Ve ölümüm; avludaki güvercinlerin uğultusu.
Hepsi sen!
Hepsi sensizliğin kurduğu pusu …