Hepsi boş Şiiri - Ertuğrul Korkmaz

Herkesin korkuları vardir;
Ölmek mesela ;bir başlangıç kimene göre yada acılı birson.
Zaman ise bir kum saati adeta ve zalim bir silah gençliğin karşısında.
platonculuk,tumevarimcilik,dibe vurumculuk hepsi boş.
Uğrunda mücadele etmiyorsan. sevdiklerin için ve bir hayalin yoksa.
Ruhsuz bir organizmasin. Demektir

İşte ben tam olarak böyleydim.
Bir trajedi oyunuydu hayatim,dram sevenler beğenerek izliyordu önlerden.
Yargı dağıtıyordu omurgasız sürüngenler.
Oligarşi ile yönetiliyordu bagimsiz rejimler.
Özgürlükler katlediliyordu şehir kamplarında.
Bir parça durustluge muhtaçti insanlık.

Daha fazla duramazdım o boyutta ve harekete geçtim.
Ama Bilinçli bir ilk adım olucakti bu.
Tüm vazgeçişleri arkamda bırakarak yürüyecektim.
Bir umut tanesi aydınlatıyordu yolumu.
Kardelen çiçeğiydi öğretmenim,o soğuk yalnizliklarda.
Neden,nasıl,kim,kaç,demeden tüm sorulara kapatıcaktim kendimi.
Çözümsüz denklemlerle gençliğimi heba edemezdim.
X ve y nin kim olduğu da umrumda değildi.
Basit ve hesapsiz işlemleri severdim ben hep. sev=sevil,gül=gülümset yeterliydi.

Ben kazandım oyunu dindirdim o büyük isyanı.
Gölge oyuncuları,gerilla savaşçıları,kişilik bölücu eylemciler,mutluluk emperyalistleri.
Hepsi yenik.
Ve sizler;
Eğer yanmaya hazirsaniz her koşulda,hiç bir karanlık sizi söndüremez.
Perdeyi açmaya üşenmez iseniz güneşin hep doğdugunu anlarsınız.
Ve boyun eğdininiz kadar özgür olursunuz tek sahibine,işte o zaman kalbinizlede görürsünüz.