Hep Sen Vardın Anne Şiiri - Yahya Aköz

Sarı renkli defterlere ucu silik kalemlerle
Resimler çizer,
Şiirler karalardım.

Ruhum avuçlarımın arasında
Hayaller kurardım
Çok uzaklardan çok daha uzaklara.

İpi kopmuş ucuz balonlar uçururdum
Parçalı bulutlu yarınlara

Ve ben bunları yaparken
Sen yanımda yoktun anne!

Çok ani ölen kediciğime
Evin arka bahçesinde cenaze töreni yapmış,
Mezar başında dua okumuş ,
Hatta ağlamıştım.
Bunu görüp benimle alay eden komşunun oğlunu dövüp
Abisinden güzel bir dayak yemiştim.
Matematikten yüz alıp biraz fazla yüz alıp,
Öğretmenim kulağımı çekince
Mahalle takımına ilk kez seçilip
İlk golümü kendi kaleme attığımda
Yaşadığım ilk aşk gibi…
Ben bunları yaşadığımda
Sen yanımda yoktun anne!

Zaten yatılı okulda da yanımda değildin
İyi ki de değildin anne
Yoksa arkadaşlar çok gülerdi bana
“ana kuzusu ”diye

Şu bir türlü bitmeyen iç gurbette
Evimde
Yavrumun yüreğinde
Sen nerelerdeydin anne

Ama şimdi anlıyorum
Kusmuğunda hayat
Benden ayrı altı evlat
Fakirlik, yokluk, kimsesizlik…
Önde göstermelik saygı,
Arkada Cehalet döneminden arta kalmış cahillik
Ölmenin ve savrulmanın çok kolay olduğu bu ülkede
Bizi ayakta tutan senmişsin be anne

Çok cesurdun be anne, tüm anneler gibi!
Eyvallahım yoktu iki şeyden öte:
Biri uzaktaki evlat,
biri de uzaktaki anne.

Bembeyaz yüzün, yazmalı başın
Nasırdan pamuklaşmış ellerinle
Merhametinle, gülüşünle
Sen anneciğim
Yaptığım resimde
Yazdığım şiirde
Hayallerimde
Yarınlarımda
Hiç iyileşmeyen yaralarımda
Aşkımda
Kavgamda
Bir türlü gurbete sığamayan evimde
Yavrumun yüreğinde
İçimde
Hep sen vardın anne!
Anlayamamışım
Hakkını helal et sevgili anne!...