Hep Sen Şiiri - Fatih Keskin

HEP SEN

Güneş perde çekip de ayrılınca sessizce
Bakışlarım yalvarır bu zamana girince

Küstah gökyüzünün pişmişliği belirince
Şeytan davetsiz olup yaygarayla gelince

Gözlerim çocuk gibi bir hamle bekleyince
Dualar annem ile sofraları serince

Son nefesini veren gündüzüm geberince
Kulak verip bir dinle geceler sevinince

Düşümde mağrur mağrur o ceylan belirince
Ukdeler sıralanır can çekişir halimce

Çocuksuz kalan aydan bir buse belirince
Vatansız kalan ruhum bu hale sevinince

*

Allah ile gelsen sen cennet yüzlü sevgili
İnfazım yitse artık zümrüt gözlü sevgili

Mübtela olsam yine ziynetin serişine
Feragat etsem tenden o işve gülüşüne

Aksam kaynaklar gibi gözesinden taşıp da
Batık bir gemi gibi limana yanaşıp da

Yıllar sonra kölece yurduyla buluşup da
Sevinci yüreklerde annelerce koşup da

Yıllar sonra tutuklun hürriyet bulsa yine
Saçını kement edip dara çıksa bu sine

Nedendir kimdendir şimdi hangi haldedir
Uzaklaşan güneşim şimdi hangi eldedir

Belki şimdi bir çocuk eli senin tendedir
Mumyaladım bu aşkı dirilmez kaç senedir

Kamçılayan bakışındır hep seni hatırlatan
Örümcek ağı saçın hep beni yakalatan

Haşrını bekler kalbim bir damla satırımdan
Şimdi hiçbir eser yok o gençlik yıllarımdan

Şimdi buruk hislerim aylak sokaklarında
Ağıt yakar durmadan ağustos sularında

***