Hasret Haykırışı Şiiri - Fatih Keskin

HASRET HAYKIRIŞI

Bu dünyanın zilleti çöküyordu üstüme
Hisler ferman ederdi gönlümün hutbesine
Aklım feryat ederdi kıvranır hasretiyle
Rüyamda uyanırım ben annemin sesiyle

Ters yüz olan kalbimin hicranlı bekleyişi
Bir masum küçük kızın bir kediyi sevişi
Haykıran saksağanın zift kokan haberini
Gül gibi beklerim ben sabahın gelişini

Umut benim yelkenim alır götürür beni
Mazi benim dünyamdır hatırlatır kendini
Derin çıkan bu nefes yangının hasretini
Dışa vurur efkarım kavrulan benliğimi

Ve sorular sorular cevap bekleyen memur
Beynim dışarı akar mayalanan bir hamur
Bekçi misali gurbet özlemle beni kavur
Ben köleyim ayrılık sen de beni vur ha vur

Kalemim kaldıramaz ancak emekler burada
Yeter artık der usta lisan ı halim zorda
Kağıt hicap altında aldığını koyar da
Tekrar almak istemez gam ona pek uzakta

Damlayan duygulardan bir dikit oluşuyor
Bu dikit büyüdükçe inan beni yoruyor
Keskin yakan bu zaman dağlıyor kavuruyor
Hayalimde vatanım kucak açmış bekliyor

Bir çocuğun alnına konulan bir öpücük
Depreştirir maziyi duyduğum bir tek sözcük
Utangaçlık çehremi sanki yakan bir közcük
Zamanın deryasında çocukluğum çok küçük

Sağnak yağan bir yağmur taşıyor özlemlerim
Durduramıyor onu akıl senin bentlerin
Diz çöküyor hürmetten o fikir askerlerin
Şu an söz sırası o zalim kederlerin

Bir çocuğun haykırışıyla bir ağlayabilsen
Kurtulurum taşınmaz bu gamın heybetinden
Beklerim taneciğin beklediği gibi gökten
Rahmeti avuçlayan bir şafak gibi senden

Keskin yeter sus artık zahmetli söyleyişin
Kaldıramıyor onu bu aciz bekleyişin
Hasretinden dolayıdır hep şu şiiri sevişin
Mecalleri bunalttı sus sus er gidişin

***