Hep Kapalı Gözlerin Şiiri - İsmail Akyüz

Bir fotoğraf karesinde donup kalır hayatın
siyah beyaz hayallerin tükenişlerinde
kapılıp gidersin renkli rüyaların çoban aldatan kuşlarına
yaşadım sanırsın her geçen günü
ekmek gibi su gibi aziz ol yapışıp kalır dudaklarına
bu günde güzel yaşadım der geçersin
hep kapalı gözlerin
çiçekleri bilmezsin kuşların ötüşünü bilmezsin
bilmezsin güneş kime doğar
yağmurlar seninle mi yağar
sende mi gizlenir yarısı kaçak bulutlar
bilmezsin ayın karanlık yüzü kimleri saklar
biriktirip durursun günsüz geceleri
kayıplara meyillidir senin sanırsın
içinde yetim kalan o çocuk gülüşleri

Bir türkünün acıtan sözlerinin içine saklanır olur yüreğin
incecik sızılar içinde kalırsın hep kapalı gözlerin
yıldızın kayar gider görmezsin bilmezsin
nakış nakış işlenmiş sanırsın hayatını
bulunmaz oysa anılarında seni özleten küçücük bir tını
sazından çıkan her nağme
dudaklarından dökülen her ses
uçar gider yalnızlar yurduna
kapılar üstüne vakitsiz kapanır haberin olmaz
biraz daha büyür içinde derin denizler
hecelenip durur aynı kelimeler
aynı türkü yinelenir döner de döner
sana kim yazılır anlamazsın
tezenen tellere değer sanırsın
oysa paramparçadır her vuruşunda
eski bir sevgilinin ağzında lal olmuş dilin
bilinmezliğin peşine takılıp gider her şeyin
ne türkün kalır ne şiirin

Dünya bu belli mi ne olur ne biter
geçer gideriz belki bir izimiz kalır
yaşananlar yaşatılanlar bilinmez olur
belki unutulur belki anılarda saklanır
uçuşur rüzgârlar hayaller kaybolur
hiç beklemezsin hep kapalı gözlerin
yaşamlar sessizleşir yalnızlık sana alışır
gelmiş geçmiş o acımasız zaman
dönmez geri arzular seni uzaklarda
süzülmüş acılar damla damla yürekten
tükenmiş sevinçler soluk akşamlarda
acılar sevinçleri alıp karışmış sonbaharın hüznüne
insan aşka pervane ölüm insanın peşinde
her şey yalan hakkımızda ki hüküm kesin
kınından çıkan keskin bir kılıç
en çok beyaz saf ipeğe yakışır
kul boynum kıldan ince der
su bulur yolunu akar gider
hep kapalı gözlerin