Hep Kadınları Sevdim Şiiri - Zeki Tüyen

hep kadınları sevdim ömrümde
ellerini sevdim, bellerini
bahar yelinin sıcaklığı saçlarımda
karanfil kokulu sabahlara soyunuk
ruhumda kusursuz güzelliklerin izi
biblo gibi ve erişimsiz
ve alaca şafağın örsünde
nice güvercinler havalandı avuçlarımızdan
nice kıvrak ezginin akışına bıraktık kendimizi

hep kadınları sevdim ömrümde
gözlerini sevdim, sözlerini
ince dokunuşlarında gecenin
tutkulu sevdalar fısıldayan sözlerimiz
mahrem ve çatal yürek sevişmelerde
yalansız itirafların sancısıydılar
oysa hüzün çeşmesi gibiydi gözlerimiz
dokunsanız ağlayacak
kimi zaman ürkek bakışlara çakılı
iskeleye demirlemiş gemiler gibi
kimi zaman terkisinde zamanın dört nala
sonsuza akan nehirler gibi

hep kadınları sevdim ömrümde
dudaklarını sevdim, yanaklarını
sırılsıklam ıslandık yağmurlarda el ele
kimi zaman kucaklarında ağladım geceler boyu
bir çocuk gibi ve alabildiğine
çiçekler göverdi bakışlarda, çiçekler soldu
kimi zaman ışıltıyı gördüm gözlerinde
kimi zaman diz dize sabahladığımız oldu

hep kadınları sevdim ömrümde
azıklarını sevdim, kasıklarını
kor alevinde çoğalırken özlemler
ateşli öpüşlerin tılsımı yayılırken vücutlarımıza
ve saatler gece yarılarını vurduğunda
neydi bizi birleştiren beyinlerimizde
ve neydi bizi bizden ayıran

hep kadınları sevdim ömrümde
oysa bir yanım lale bahçesi şimdilerde
ve bir yanım krizantem
her kadın biraz sevgilim benim
her kadın biraz annem

istanbul; 27.04.2003